Su təmizlikdir, çirkli nə varsa suya çəkilir, paklaşır. Su həm də yanğını söndürür, xüsusilə, insan yanğısını. Balıqlar ona görə digər heyvanlardan ətinə görə faydalıdır, mədədə tez həzm olunur, qanı duruldur. Hətta ilan zəhərini su zərərləşdirir, ən bariz nümunəsi zəhərli su ilanın suda “neytrallaşmasıdır”. Ən böyük anakonda cinsli ilanlar suda yaşaya bilir, su mühitinə alışırlar. Və bu ilanlar başından da kiçik həcmli qurbağaya hərisdilər, suyun üzünə çıxan bu iri gözlü heyvanların qorxduğu ilandır, necə ki, gördü – dərhal özünü suyun altına verir və canını qurtarmağa cəhd edirlər. Amma qurbağa canını ilandan qurtarırsa, iki ayaqlı, iki qollu, bir başlı insana təslim olur. Vyetnam, Koreya, Yaponiya kimi cənub dövlətlərinin sakinlərinin ən əziz menyusunda qurbağa “tabakası”nın öz payı vardır.
Deyirlər ki, onların qurbağaları bizim qurbağalardan fərqlənir, qoy olsun, heç kəs “ayranına turş” deməz. Hər halda qurbağadır! Bəs qurbağa – su heyvanı başqa nəyə yarayır? Sual üzərində “işləyənlər” tədqiqatlarında yanılmamışlar. Belə ki, qurbağa – bu iyrənc, ilan görəndə gözləri lampoçka kimi yanan heyvan təsadüfi deyil – ilanların da sevimli qidasıdır. Bu heç də nağıl deyil. Alimlərin qənaətincə, qurbağa dərisindəki selik xüsusən, yağ ifrazı qadın dərisinin gözəlliyi üçün faydalıdır, dərini hamarlaşdırır, elastikləşdirir, parlaqlaşdırır, yəni dodaqlarını qurbağa dərisinə toxunduran qadın sanki şahzadəyə çevrilir və gözəlləşir. Görünür, fransızlar qurbağanı milli mətbəxə daxil etməkdə bu fakta əsaslanmışlar.
Qurbağa dərisinə meyilli xanımlarda iyrənc heyvana olan fobiya gözəllik və gənclik dövrünü süni şəkildə uzatmaqdır. Belə tipli qadınlar ondan ehtiyatlanırlar ki, intimli həyatlarında kişilər onlardan aralanarlar, yaxud yatağa könülsüz girərlər, bilmirlər belə qadınların yanaqları qurbağa dərisindən yağlanmışdır.
Təsəvvür etməyə dəyər ki, cənubluların əcdadları müntəzəm qidalanmaq üçün ən münasib mənbəni qurbağalarda tapmışlar. Onlar xüsusi gölməçələrdə süni qurbağalar yetişdirir və xaricə ixrac edirdilər. Əcdad nəsil qurbağalarla kifayətlənməyib ilan (koramal xüsusilə), tısbağa, kərtənkələ və s. heyvanların ətindən qidalanmağa aludə oldular. Təsadüfi deyil ki, bu heyvanların əti xaricilər üçün “delekates” (ən dadlı) sayılır. Yüz illər bu cür heyvanların ətilə müntəzəm qidalanan, xüsusilə, qadınların bədəni iy verir, qoxusu xoşagələn deyil. Təsadüfi hesab etməyək – İslamda belə əcaib heyvanların ətini yemək qadağandır. Məhəmməd peyğəmbərin bir uzaqgörənliyi də məhz bundadır...
Xatırlayıram: əsrimizin əvvəllərində cənublular bizim məmləkətdə qurbağa yetişdirmək arzusunda idilər, hətta təşəbbüs göstərdilər. İnsaflı müsəlman biznes quranlarımız yaxşıki razılaşmadılar. Çəkindilər qadınlarımız qurbağa dərisinə aludə olarlar! Nə yaxşı ki belə alındı. Yoxsa qurbağa səsinə həsrət qalardıq...
Qadınlar üçün qurbağa dərisi... - ALLAHVERDİ EMİNOV YAZIR
(Pritça)
Su təmizlikdir, çirkli nə varsa suya çəkilir, paklaşır. Su həm də yanğını söndürür, xüsusilə, insan yanğısını. Balıqlar ona görə digər heyvanlardan ətinə görə faydalıdır, mədədə tez həzm olunur, qanı duruldur. Hətta ilan zəhərini su zərərləşdirir, ən bariz nümunəsi zəhərli su ilanın suda “neytrallaşmasıdır”. Ən böyük anakonda cinsli ilanlar suda yaşaya bilir, su mühitinə alışırlar. Və bu ilanlar başından da kiçik həcmli qurbağaya hərisdilər, suyun üzünə çıxan bu iri gözlü heyvanların qorxduğu ilandır, necə ki, gördü – dərhal özünü suyun altına verir və canını qurtarmağa cəhd edirlər. Amma qurbağa canını ilandan qurtarırsa, iki ayaqlı, iki qollu, bir başlı insana təslim olur. Vyetnam, Koreya, Yaponiya kimi cənub dövlətlərinin sakinlərinin ən əziz menyusunda qurbağa “tabakası”nın öz payı vardır.
Deyirlər ki, onların qurbağaları bizim qurbağalardan fərqlənir, qoy olsun, heç kəs “ayranına turş” deməz. Hər halda qurbağadır! Bəs qurbağa – su heyvanı başqa nəyə yarayır? Sual üzərində “işləyənlər” tədqiqatlarında yanılmamışlar. Belə ki, qurbağa – bu iyrənc, ilan görəndə gözləri lampoçka kimi yanan heyvan təsadüfi deyil – ilanların da sevimli qidasıdır. Bu heç də nağıl deyil. Alimlərin qənaətincə, qurbağa dərisindəki selik xüsusən, yağ ifrazı qadın dərisinin gözəlliyi üçün faydalıdır, dərini hamarlaşdırır, elastikləşdirir, parlaqlaşdırır, yəni dodaqlarını qurbağa dərisinə toxunduran qadın sanki şahzadəyə çevrilir və gözəlləşir. Görünür, fransızlar qurbağanı milli mətbəxə daxil etməkdə bu fakta əsaslanmışlar.
Qurbağa dərisinə meyilli xanımlarda iyrənc heyvana olan fobiya gözəllik və gənclik dövrünü süni şəkildə uzatmaqdır. Belə tipli qadınlar ondan ehtiyatlanırlar ki, intimli həyatlarında kişilər onlardan aralanarlar, yaxud yatağa könülsüz girərlər, bilmirlər belə qadınların yanaqları qurbağa dərisindən yağlanmışdır.
Təsəvvür etməyə dəyər ki, cənubluların əcdadları müntəzəm qidalanmaq üçün ən münasib mənbəni qurbağalarda tapmışlar. Onlar xüsusi gölməçələrdə süni qurbağalar yetişdirir və xaricə ixrac edirdilər. Əcdad nəsil qurbağalarla kifayətlənməyib ilan (koramal xüsusilə), tısbağa, kərtənkələ və s. heyvanların ətindən qidalanmağa aludə oldular. Təsadüfi deyil ki, bu heyvanların əti xaricilər üçün “delekates” (ən dadlı) sayılır. Yüz illər bu cür heyvanların ətilə müntəzəm qidalanan, xüsusilə, qadınların bədəni iy verir, qoxusu xoşagələn deyil. Təsadüfi hesab etməyək – İslamda belə əcaib heyvanların ətini yemək qadağandır. Məhəmməd peyğəmbərin bir uzaqgörənliyi də məhz bundadır...
Xatırlayıram: əsrimizin əvvəllərində cənublular bizim məmləkətdə qurbağa yetişdirmək arzusunda idilər, hətta təşəbbüs göstərdilər. İnsaflı müsəlman biznes quranlarımız yaxşıki razılaşmadılar. Çəkindilər qadınlarımız qurbağa dərisinə aludə olarlar! Nə yaxşı ki belə alındı. Yoxsa qurbağa səsinə həsrət qalardıq...
Allahverdi Eminov